Առաջին իրական ծորակները հայտնվեցին Ստամբուլում 16-րդ դարում: Ծորակների գալուստից առաջ ջրամատակարարման պատերը փորված էին կենդանիների «ծիլերով», որը սովորաբար պատրաստված էր քարից եւ, ավելի փոքր չափով, մետաղի վրա, որից ջուրը հոսում էր երկար, անվերահսկելի հոսքեր: Ծորակը մշակվել է `ջուրը վատնելուց եւ ջրային ռեսուրսների անընդհատ պակասը լուծելու համար: Չինաստանում հինավուրց մարդիկ բամբուկե հոդերի միջեւ թակել են, իսկ հետո մեկ առ մեկ միացան գետերից կամ լեռնային աղբյուրներից ջուր բերելու համար, ինչը համարվում է հին ծորակների ծագում: Չինաստանի Հանրապետության ժամերին ծորակները աստիճանաբար ավելի փոքր էին դառնում եւ շատ տարբեր էին ժամանակակից ծորակիցներից:
Ինչ վերաբերում է, թե ինչու է այն անվանել թակել, մինչ օրս շրջանառվում են մի քանի պատմություններ: Առաջին պատմությունն այն է, որ վաղ Քինգի դինաստում ճապոնացիները ներկայացրեցին հրդեհաշիջման սարքավորումներ Շանհայ, որն իրականում արհեստական ջրի պոմպ է: Այս պոմպը շատ ավելի մեծ է, քան ջրային պայուսակը, ջրային պոմպը եւ կարող է անխափան ջուրը ցանել, այն եւ երկինքը մի փոքր նմանվում էին «ջրային վիշապ» Գոտու », ջրի լակի գլուխը կոչվում էր ջրամբարի գոտի, որը կոչվում էր« ջրային գուլպաներ », իսկ ջրի ցողունի գլուխը կոչվում էր« ծորակ », որը հետագայում փրկվեց որպես« ծորակ »:
Երկրորդը, 18-րդ դարի կեսերին, Qianlong կայսր Էմերտոր Յուանմինգյուանի արեւմտյան պարտեզը, եվրոպական նկարիչ Լանգ Շողերը, որը նախագծել է Կենդանակերպի 12 ծորակները, որոնք տեղադրված են պարտեզի կենտրոնում, յուրաքանչյուր երկու ժամվա ընթացքում Չինական ծորակներ: Ավելի ուշ, որտեղ ջրի ելք կա, փորագրված է ծորակից, վիշապի բերանից ջուրը հոսում է, ուստի ծորի անվանումը:
Փոստ -23-2023